Zo'n dertig jaar geleden kreeg ik van een vriendin die gelukkig nog steeds mijn vriendin is een bronzen uiltje als souvenir uit Athene. Het is een fijn glimmend en zwaar beeldje van ca zes centimeter met glazen oogjes, dat sindsdien altijd een plekje heeft op mijn nachtkastje en heel heel soms gaat het uiltje mee in een jaszak als ik op pad ben en wat spreekwoordelijke wijsheid of houvast nodig heb.
Het mag een wonder heten dat ik het nog in mijn bezit heb want ik verlies mijn hele leven al dingen bij de vleet. Het uiltje is altijd gebleven, ik ben er van gaan houden en het staat model voor de uiltjes die ik als cadeautje geef bij elke bestelling.
Als keramist heb je vaak te maken met 'restklei' Bij het draaien op de pottenbakschijf mislukt er nog wel eens wat. Als je dan je ingezakte werk van je schijf haalt is de klei vaak te nat om meteen te gebruiken. Het fijne van klei is dat je het ook weer kunt recyclen zolang je het niet gestookt hebt. Ik gooi alle resten klei (ook de restanten van het afdraaien)bij elkaar in een bak, laat de boel drogen, stamp het fijn en voeg water toe. Dat mengsel laat ik een tijdje staan en vervolgens schep ik de smurrie op een gipsen plaat om wat in te dikken, daarna kneden (walken) en voilà klaar is mijn klei!
Bij het handvormen van schalen en borden rol ik een plak klei uit en snijd daar de gewenste vorm uit, van deze snijresten maak ik de geschenk-uiltjes. In het begin maakte ik ook andere vogeltjes maar de uiltjes zijn het populairst gebleken en hun bonkige vorm leent zich goed om stevig te staan. In het gaatje in zijn kop kun je een droogbloemetje of een wierookstokje steken. Of niks natuurlijk.